Maandag, 5 september. Puebla de Sanabria.
Brrrr, wat is het koud, het heeft vannacht net niet gevroren, 4.1 graad en in de kar is het amper 10 graden. Vlug douchen, in de veel te kleine douche, je kleren moet je buiten ophangen anders worden ze nat. De handdoek over de deur en de schoenen ervoor, alleen de zeep kan mee naar binnen. Vlug terug naar de kar, aankleden, brood halen bij bakker Puig (hoe spreek je dat uit en waar is die, ja ergens...) ik loop door een heel stijl straatje en kom in het dorp uit, maar waar is die bakker. Ik had gedacht dat 's morgens om negen uur loopt iedereen naar de bakker of met een brood terug van de bakker. Maar nergens iemand met een brood te zien. Wat is een bakkerij in het spaans ook al weer, mijn iPhone vergeten, geen vertaalprogramma, maar brood is 'pan'. Dus de eerste Mw. die ik zie vraag ik 'pan'? Ze wijst naar de straat en wijst linksaf. Ik ga linksaf en zoek naar bakker Puig, bakker Puig nergens te zien. Ik vraag aan een passerende Mw. 'pan'? ze wijst en loopt voor me uit, dan eindelijk een Panaria, een bakker, geen Puig, maar ik ben 't wel zat, dus kopen die 'pan'.
We doen een was, we drinken een koffie, we lezen wat maar de kachel is nog steeds aan, want het wil alsmaar niet warm worden vandaag.
Na de lunch gaan we op pad. Er is een meer, 16 kilometer rijden, door een paar dorpjes en omhoog (omhoog om naar een meer te gaan, dat kennen we in NL niet). We gaan naar Lac de Sanabria (Meer van Sanabria) de oostkant, de zon schijnt nog maar het wordt al bewolkt en de wind trekt aan. Ik stap het water in en zwem een paar baantjes, de zon is geheel verdwenen en als ik uit het water stap, is het op het land kouder dan in het water.
We rijden een beetje rond het meer en komen nu bij zuidoever van het meer, hier is een leuk strandje maar er zit bijna niemand want het is veel te koud, er zijn een paar restaurantjes - eigenlijk cafetaria's. Er is ook een leuke boswandeling mogelijk door een heel bijzonder bos, alle bomen hebben een bepaalde mosaangroei waardoor ze heel speciaal groen zijn.
Op de terugreis komen we door El Puente de Sanabria, waar de markt net bezig is af te breken. We scoren nog een paar tomaten en dat is het dan, want er dreigt regen te komen en de was hangt nog buiten.
Na het inhalen van de was gaan we te voet het dorp in want parkeren is een 'crime' in het dorp. We lopen zo de 'hoofdstraat' in die best wel stijl is, niet voor iedereen een pretje. We proberen ergens een thee of koffie te krijgen maar het is nu lunchtijd voor de Spanjaard en het lukt pas na twee restaurants, ofschoon ze ons liever zien verdwijnen, want dan is er weer een tafeltje vrij voor een etende gast - ook heel begrijpelijk.
We lopen nog een 'rondje' om de kerk en het kasteel en gaan dezelfde weg weer terug, we ontmoeten nog een aantal reisgenoten, ff kletsen... Dan nog even naar onze favoriete supermarkt sinds Burgos, de Plaza de Dio - de Dagmarkt.
We zijn op tijd thuis want er vallen net een paar spetters, maar regen wordt het niet.
We eten thuis lekker, maar gaan ons eetpatroon een beetje aanpassen aan de Spanjaard, rond drie uur een rijke lunch en dan 's avonds een boterham of een kopje soep. Morgen weer een reisdag.... Welterusten voor straks.

Dinsdag, 6 september. Naar Portonovo.
De reisdag voert ons vandaag naar Portonovo - oftewel nieuwe haven -, het is een rit van 295 kilometer, niet echt een prettig vooruitzicht. Hoe is de weg, hoe druk is het, wat doet het weer het zijn simpele vragen die ik me stel maar ik wil graag goed voorbereid op weg gaan. De start is prima, al rijden we een keer verkeerd, we komen al snel op een goede autosnelweg. Heel veel beter dan de vorige rit toen de weg zo slecht was dat de schroeven uit de muur vlogen. Het weer is afwisselend, we hebben zon gehad en meerdere keren buien. De natuur is ook heel afwisselend, met fraaie vergezichten, valleien, bergen in de verte, tunnels en passen. Ook komen we langs zeker drie gebieden waar bosbranden/ bermbranden zijn geweest, soms over honderden meters. Je zal er maar tussen zitten.
De kilometers gaan lekker snel, het is helemaal niet druk, de weg is echt goed op een enkel plekje na, we kunnen gemakkelijk 90 km/uur halen en hebben weinig last van vrachtauto's die voor ons hangen. Het is een plezier om te rijden vandaag. Wel merken we dat er veel meer tankstations en parkeerplaatsen zijn langs deze weg. Ze zijn mogelijk vrij nieuw, want Mw. TomT kent er maar weinig van. Onderweg stoppen we twee keer maar met gebrek aan vertier (lees restaurant) gaan we snel weer verder.
Ofschoon we als één na laatste vertrokken zijn komen we als tweede aan, toch hebben we niemand ingehaald.... Het plaatsen van de caravan gaat een beetje lastig, hij is te groot om tussen de bomen te keren dus moet ie er weer uit en dan keren op het straatje en weer terug op het plaatsje. De mover-accu is bijna leeg als ie dan eindelijk staat. Deze keer hebben we een mooie plaats, vollop in de zon die net bezig is te verdwijnen.
Als dan iedereen staat, dan krijg je een echte "We zijn er bijna" foto en natuurlijk ook een 'happy hour' met een hapje en een drankje. Iedereen praat met iedereen maar dan, vrij plotseling, valt er een bui waar niemend op berekend was. Iedereen wordt nat en sommigen proberen te schuilen onder een luifel. Wij zijn vergeten onze stoelkussen op te bergen, dus ... wanneer die droog zijn??? Morgen een excursie, dè excursie voor ons, de excursie die gaat naar Santiago de Compostelle. (Santiago komt van Sant Jago oftewel Sint Jacobus) We gaan daar speciaal naar toe om voor mijn overleden broers een kaarsje te branden. We moeten wel vroeg naar bed, want de bus vertrekt al om half acht morgenvroeg.

Woensdag, 7 september. Excursie Santiago de Compostelle.
Vandaag de lang gewenste reis naar Santiago de Compostella. Het is wel weer een ritje waar we om half acht bij de bus worden verwacht, pfff zes uur opstaan... pfff 'Not my piece of cake'. Maar na de douche - die wel even nodig heeft om warm te worden - en een goed ontbijt zijn we best op tijd bij de bus. Het is nog donker als we vertrekken (zonsopkomst Portonovo 8:08 uur, Groningen 6:55 uur, Noordkaap 4:55 uur, dus de volgende keer vertrekken we vanaf..... ). Het is half tien als we aankomen in Santiago en gaan te voet naar het centrum van deze bescheiden stad met nog geen 100.000 inwoners. Allereerst komen we langs de Sint Franciscus kerk - en zo hoort het ook - dan, amper drie minuten verder staan we op het plein door de kathedraal van Sint Jacobus.
Het verhaal van Jacobus is bijzonder, hij was eerder al in Galicie (zoals het nu heet) geweest maar werd verjaagd, hij ging terug naar Jeruzalem en werd daar in het jaar 44 onthoofd. Dan wordt zijn lichaam door twee vogelingen in een bootje gelegd en naar Galicië gevaren, hij wordt daar begraven. Dan 800 jaar later wordt zijn lichaam gevonden door de kluizenaar Pelayo (die het meteen herkent?) en wordt naar koning Alfons gebracht die verordoneert dat er een kerk moet komen in - wat nu - Santiago is. Al snel ontwikkelen zich de bedevaarten.
De kathedraal is echt een bijzonder en schitterend bouwwerk, opnieuw mogen we ons verwonderen over de bouwkunst in die tijd zo rond 1100. En de kathedraal staat nog steeds als 'een huis'. We gaan eerst de stad verkennen - onder leiding van onze gids Begonia - en zij geeft goed uitleg over hoe de bedevaart gangers hun 'certificaat' krijgen, minstens 100 kilometer lopen of 200 kilometer fietsen (of te paard).
Mw. Begonia, vertelt over het Camino kantoor dat alle stempels controleert of er wel aan de eisen voldaan is, tegenwoordig maken 350.000 mensen per jaar de bedevaart. In elke plaats op de route moet je een stempel halen anders krijg je geen certificaat (het lijkt de Friese Elfstedentocht, geen stempel mag ontbreken). Na al deze uitleg is het echt wel tijd voor koffie, dus op naar Café Casino in de Rua do Vitar, een in Jugendstil ingericht cafetaria, het ziet er werkelijk heel mooi uit en ook de koffie is goed verzorgd. Er is ook een expositie die de één verschrikkelijk vindt en een ander schitterend - ik zal er verder niet op in gaan Margret.
Na de koffie gaan we door de Rua do Franco (straat van de Fransen) en komen we in een park met werkelijk eeuwenoude bomen sommigen met meer dan vijf meter omtrek. Het is werkelijk bijzonder. Veel aandacht krijgt een beeltenis met twee - inmiddels overleden - dames. Deze twee dames hebben jarenlang elke dag op dezelfde tijd door de stad gelopen, flirtend met iedere student in deze stad.
Daarna weer verder, dat wil zeggen terug naar het centrum waar we 'gedropt' worden bij de kerk van Maria Salomé, de moeder van Sint Jacobus. We mogen zelf een beetje zwerven door de markthallen, met brood, kaas, groente, fruit en vis - veel soorten vis: schelpen, inktvis, tonijn enz. Een lekkernij voor de één, vreselijk voor een ander. Dan is het lunchtijd en gaan we naar restaurant Don Quichotte. Het eten is prima verzorg, maar begint met een Jacobsschelp met inhoud, wat inhoudt dat niet iedereen daar dol op is. Dan kalfs-stoofvlees en vruchtensalade toe. Met natuurlijk een drankje naar keuze.
Daarna gaan we - opgedeeld in twee groepen - de kathedraal bekijken. Het is er druk, druk, we krijgen een goed beeld van de grootte van deze kerk en natuurlijk willen we ook ons kaarsje branden. Echter - dat moet ik toch wel zeggen - het valt een beetje tegen. In mijn naïeve gedachte had ik het beeld dat - wanneer iemand de Comino loopt of de kerk bezoekt, dat hij/zij een bijzondere bedoeling heeft, ziek geweest, voor een andere zieke, voor een overleden persoon, dat er dan ook een bijzondere kaars gebrand zal kunnen worden. Nou dat is niet zo, het zijn gewoon mini kaarsjes die tussen tientallen andere kaarsjes verdwijnen in de massa. Natuurlijk steek ik wel twee kaarsjes op maar bijzonder vind ik het niet, jammer. Ook bedenk ik mij dat wanneer je 3000 kilometer gelopen hebt vanaf Utrecht, dat dit dan toch een soort deceptie is.
Vrije tijd, maar goed ook, we werden een beetje duf in de slecht geventileerde 'krochten' van deze kathedraal. Op naar een terras voor de nodige versnaperingen.
Kwart over vijf verzamelen bij de kathedraal maar o schrik, er ontbreken twee stellen. Gelukkig komt de leider er snel achter dat ze al in de bus zitten en een kwartier later rijden we terug richting Portonovo en besluiten we deze drukke dag met een cup a soup en een broodje.
Al ons lopen, wandelen en slenteren door Santiago was ruim 10 kilometer in ruim 8 uur. Dus een excursie met hoge score in meerdere opzichten. Morgen een vrije dag, welterusten.

Zicht op Santiago de Campostella kerktorens.

Donderdag, 8 september. Portonovo.
Vandaag een vrije dag, even niks, lekker lang uitslapen, een ontbijt met een eitje er bij, rustig aan de koffie, naar de markt - direct om de hoek - om fruit te kopen, lunch, middagdutje, naar het strand, even zwemmen en lekker zonnen, booschappen, een ijsje en een drankje bij de kar. Wat een 'drukke' dag. Morgen een reisdag, naar Povao de Varzim.

Vrijdag, 9 september. Naar Povao de Varzim.
Vandaag dus een reisdag, er is de aanbevolen route (van de ANWB), er is de snelste route, de kortste route, de route zonder tolwegen en de route zonder snelwegen. We hebben er lang op 'gebroed' maar het is zonder snelwegen geworden (dat automatisch ook zonder tolwegen is. Als ik de route van Mw. TomT tevoren bekijk lijken het wel verjaardags-slingers, zo slingert de route zich zuidwaards naar Portugal. Ofschoon het maar 180 kilometer is, gaan we daar wel vier uur over doen.....
Maar voordat we door Portonovo en Pontevedra zijn hebben we al meer dan een uur gehad, smalle straten, rotondes, verkeers-drempels, druk verkeer, stoplichten, allemaal dingen die je nu kunt verwachten als je snelwegen wilt vermijden. Toch is het uitzicht best wel aardig, een rivier, een haventje, een verdwaalde stier, talloze kerken, veel restaurants maar weinig parkeerplaatsen voor een auto met caravan.
Toch, op de rand van een dorpje, zien we een cafetarie èn een parkeerstrook dus wordt er gestopt, het is al koffietijd geweest dus wordt het een drankje, bier 0,0 voor de een, Tonica voor de ander. Het is een jonge, donkere man die dit zeer netjes en fraai ogende etablisement heeft opgezet, een pluim en een fooi zijn op hun plaats. Ik vind het altijd geweldig als iemand zoiets begint. Er tegenover is nog een fraai gebouwtje om zeewier te drogen. Het volgende dorp is druk druk, smalle straten, maar we komen er door.
We gaan verder maar net voor O Porrino gaat het mis, we moeten de derde afslag hebben, maar het is een exco rotonde en ik neem de tweede afslag, het duurt maar een paar tellen en we zien dat we verkeerd zitten, we rijden op een winkelstraat af die voor ons gesloten is natuurlijk. Mw. Tomt roept 'keer om' maar hoe onmogelijk is dat. Dan een piepklein straatje rechtsaf,een bijna nog kleiner linksaf, dan weer linksaf, een soort pleintje, waar iedereen aan de kant springt en we rijden terug naar de exco rotonde. Pfff. Dit is ons in Bosnië ook al eens overkomen, ik wil er geen octrooi op. Weer verder, anders komen we er nooit, we moeten nu wel de laatste zijn, zo lang zijn we al onderweg. Maar dan in Tui gaat het weer mis, als we Tui uit komen verwacht Mw. Tomt een rotonde om op de weg naar het zuiden te komen maar er zijn weg-werk-zaamheden en de rotonde is buiten gebruik zonder dat er een omleiding aangegeven is en even later zitten we op de weg naar..... het noorden, terug naar Ourense, gelukkig komt er snel een afslag en mogen we nog een keer door Tui. Nou, nu hebben we het wel gezien en gaan naar een andere brug over de rivier. Dan is het lunchtijd en gelukkig een prima plaatsje om even te rusten, te lunchen en de benen even te strekken. Het is het eerste dorp in Portugal maar je ziet het verschil met Spanje, schoon, netjes, opgeruimd, gemaaid gras, fraaie tuintjes. Even een paar foto's van een kerkje en een mooie villa. Dit is ook genieten, zien hoe mensen blj zijn met en trots op hun tuintje.
Het is kwart voor vier als we op de camping in Varzim aankomen, kar plaatsen, theetijd en even naar het strand. We hoeven niet in zee, er staat een sterke stroming en de golven zijn heftig, er is ook niemand die verder dan zijn enkels het water in gaat.
Half zes, we hebben weer een heerlijk moment, samen pannenkoeken eten, drankje erbij, fruitcoktail toe èn koffie of thee naar keuze, met een Drents rolletje en een cognac of likeur, want Ubbo is jarig (geweest). Ubbo gefeliciteerd en nog vele jaren gewenst.

Zaterdag, 10 september. Excursie Porto.
Vandaag een excursie, dat begint meestal met heel vroeg opstaan - iets waar wij een flinke hekel aan hebben - maar we hebben het er voor over, we gaan Porto bezoeken, met gids, met koffie, met wijnproeverij, met diner en met rondvaart over de Douro.
Het duurt ca. 40 minuten voordat we in Porto zijn, we halen de gids - Mickael - op en gaan op pad voor een stadsrondrit met gids. Het is een rit door een nog slapende stad, weinig verkeer, weinig mensen op straat maar wel veel opgebroken wegen want in Porto komt een metro, ter vervanging van de tram, jammer, maar ook wel weer logisch in deze cultuurrijke stad. We zien een paar kerken en een fraai hotel. Al snel mogen we uitstappen en gaan we naar Casa da Musica, een oude Britse sociëteit. Maar als we binnen komen lijkt het wel of de schilder of stucadoor bezig is, er liggen ordinaire OSB-platen op de tafels, wat is dit???? Na het - omslachtig - opnemen van de bestelling krijgen we de beloofde koffie naar keus met een Nata, die heerlijk is.
Na de koffie gaan we te voet verder door deze oude en cultuur-rijke stad. We gaan even het spoorwegstation in, dat echt heel bijzonder betegeld is. Maar onze gids lijkt meer op een wegwijzer dan een gids, hij heeft weinig te vertellen. Je kunt gerust stellen dat we niet echt tevreden zijn met deze gids, maar - bij navraag blijkt - ook de gids is heel ontevreden. Hij heeft zo veel te vertellen over zijn stad Porto, maar hoe doe je dat op een openbare weg/straat zonder de daartoe beschikbare middelen: een oortje met ontvanger. Volgens het toeristisch bureau vond de ANWB het niet nodig om dit voor Porto te bestellen, terwijl het toeristisch bureau dat wel geadviseerd heeft en standaard doet bij groepen groter dan 10 mensen. Aan het eind van de wandeling weten we dus nog steeds niks van Porto, erg jammer, want we komen hier niet elke week. We lopen over de bijzondere stalen brug naar Gaia naar een wijnproeverij bij Calem. Maar hier gaat het mis, we zijn te laat voor onze rondleiding en zullen twintig minuten moeten wachten, toch wel vervelend.
De rondleiding door de 'Wijnfabriek' (hoe noem je nou zoiets?) is best interessant, vooral het deel over hoe het de plant lukt om toch water de krijgen in droge tijden. Ook de uitleg over de rijping is best interessant, maar de top is natuurlijk de proeverij, er staan voor iedereen twee glazen op tafel. De jonge wijn (Port) is fris, de oudere wijn is duidelijk zwaarder, onze voorkeur gaat uit naar de frisse. Op weg naar de uitgang is er natuurlijk en winkeltje, waar menigeen een fles koopt.
Dan op weg naar Sancho Pansa, een fraai restaurant aan de waterkant. We hebben een uitgebreid menu, we beginnen met Tapas - diverse hapjes - dan een hoofdgerecht èn een toetje, alles gezegend met Sangria. Het lukt de bediening wonderwel om alles snel op tafel te krijgen en kunnen we genieten van de diverse hapjes. Alleen de garnalen zijn toch wat lastig te pellen maar wel lekker. Even is er een misverstand, er is toch geen hoofdgerecht, maar als de bordjes afgeruimd worden, blijft het grotere bord staan en dus.... Balletjes varkensvlees en balletjes kip met 'rijstepap' (zo noem ik dat!). Als iedereen uitgegeten is, komt er razendsnel voor iedere tafel een grote ananas met zeker zes/zeven bollen ijs met slagroom. Wederom geniet iedereen van deze heerlijke versnapering. Voldaan gaan we weer naar buiten, de stalen brug weer over, we hebben nog een rondvaart over de Douro.
Het is best een flinke wandeling naar de boot, maar er is nog iets anders gebeurd, het is nu echt vreselijk druk op de straten, massa's mensen lopen en verdringen elkaar op de straten. Wat is er aan de hand (de zomervakantie is afgelopen, de laatste vrije dag.) Bij 'onze' rondvaartboot staan horden mensen in de rij, dan bljkt dat we geen voorrangs-reservering hebben (nooit van gehoord) en dus mogen we niet eerst, we moeten achter in de rij aansluiten. Als dan het bovendek vol zit, mogen wij aan boord, maar er is een rondvaart op bovendek afgesproken. De Mw. van de boot heeft er geen boodschap aan, ondanks veel heen en weer gepraat. We mogen wel een uur in de rij staan en dan bij de volgende boot als eerste aan boord - nogal wiedes!!. Uiteindelijk keizen de meeste reisgenoten voor een tochtje in het onderdek. Het is leuk, maar geen bijzondere belevenis.
Ontscheept, zijn we een uur vrij, iedereen kan op 'eigen houtje' doen wat hij/zij wil. Enkele flinken gaan in de stad omhoog om zo bij de bovengang van de brug te komen, steken daar over en gaan de overzijde (Gaia) weer omlaag.
Dan rest nog een wandeling naar de bus en we kunnen de terugreis aanvaarden. Een pluim voor de chauffeur die de enorme bus met rustig tempo de heel stijle helling op kreeg zonder één keer haperen.

Zondag, 11 september. Povao de Varzim.
Een vrije dag, we worden pas wakker om kwart voor negen, eerst badderen, dan het bestelde brood halen. Het brood ligt al klaar bij het restaurant maar er is niemand om het 'uit te delen'. Een enkeling is het wachten zat, pakt zijn broodjes, legt het geld neer en gaat terug naar de kar. We hebben een uitgebreid ontbijt met een eitje erbij. Maar er is werk te doen, de was moet gedaan dus, op weg naar de winkel om geld te wisselen, er is niemand, als er dan iemand komt kan hij geen geld wisselen want de winkel is blut. Dan naar de receptie, ja, daar lukt het wisselen wel, maar er staat net een was te draaien en er staat nog een zak was te wachten, we zetten onze tas erbij, over 2 maal 40 minuten zijn we aan de beurt.
Koffietijd...
Nu naar de wasmachine, de was er in, programma kiezen, zes euro erin en draaien maar, terug naar de kar, waslijn maken, maar waar in deze zandwoestijn? Uiteindelijk lukt het met wat stokken, een waslijn en paar scheerlijnen om alles overeind te houden want het waait behoorlijk. Dan de was ophalen en ophangen, en drogen maar....
Tijd voor een borrel (dat wordt dus cola voor de een en een wijntje voor de ander). Lunchen, boekje lezen, stretcher uit zetten, dutje doen, beetje zonnen, wat een zware dag hebben wij toch....
Dan 'afleiding', de caravan van de buren heeft een totaal versleten band, hoe kan dat vraagt iedereen zich af, maar nu eerst - eventjes - de reserve er onder zetten. Het is niet echt heel eenvoudig. Gelukkig zijn er veel toeschouwers die advies geven, dat dan weer wel natuurlijk. Maar met hulp van de technische man Wil, komt de reserve band er onder.
's Middags hebben we een 'borrel' met reisgenoten, heel gezellig even bij te kletsen, iets te vertellen over jezelf en iets te vernemen van de ander. Werk, reizen, familie en kinderen, ellende en vreugde,

Zeven uur, in gala naar het diner in het restaurant van de camping. Laat ik beginnen met te zeggen dat het eten prima was, wijn voor de liefhebbers, een kaas/tomaten toast vooraf, pompoen soep, aarappel met sla en varkenslapje, een toetje en een koffie. Allemaal uistekend. Maar.... er zijn veel te weinig mensen om deze grote groep snel te kunnen bedienen, precies twee dus. Dan stoot iemand een glas rode wijn om en begint de hilariteit. Om alles wordt gelachten, en de een maakt de ander aan het lachen, probeer dan maar eens kalm te blijven. Dan lijkt het wel of onze tafel wordt overgeslagen, op iedere tafel is men aan het eten en wij hebben alleen maar een schaaltje sla, dit levert echter geen boze gezichten op maar alleen maar meer hilariteit, het is lekkerlijk lachen, gieren, brullen, de tranen lopen over de wangen en de andere tafels begrijpen er niets van. Uiteindelijk krijgen we dan toch nog te eten maar de laatste aan tafel weer bijna vijf minuten later dan de eerste, niet echt leuk. Maar we lachen gewoon verder, hoe sipper de een kijkt, hoe harder de anderen lachen.
Aan het eind van het diner krijgen we een optreden van een Fado artiest, begeleid door twee muziekanten. Wat een stem, wat een melancholie en hoe ze er in slaagt om ons 'mee' te nemen in haar liederen. Geweldig.

Een filmpje van de Fado wordt geopend in een nieuw tabblad (33MB)! Klik hier



Naar de volgende week 3.

Terug naar Spanje Portugal reis

Terug naar Gerritsma-site